was it really a whole year?

I still don't feel like 2016 had already passed. It was so... fast. When did it all go?
*sigh*
And now comes the moment when I don't know what to say. Or more like what I should say, as there are many, many things...
It's 7 PM where I live, there's still a few hours of 2016 left. Enough time to think about life and everything. Honestly... I'm going to kind of miss this year. It kicked my butt really hard, but many good things happened, too. Every year teaches us something. I think this year so far taught me the most. I can't believe it's over...

Jeszcze dość wcześnie, a na dworze już małolaty odpalają fajerwerki od czasu do czasu. Gości jak na razie nie widać. Siedzę jak zwykle z komputerem, choć niedługo go zostawię, żeby mieć jakieś szanse na szybkie zaśnięcie po północy. Nawet na te ostatnie dni 2016 mi nie odpuścił, a nawet jeszcze bardziej dopiekł. A co, niech Hermiacz ma za swoje. Chociaż to, że moje ciało mnie nienawidzi, już chyba nie jest jakąś nowością. Rozsiądźmy się wygodnie, weźmy do rąk kubki z herbatą czy szklanki z sokiem i cieszmy się ostatnimi chwilami tego roku.
Czy jeżeli powiem, że po wakacjach wszystko zaczęło się sypać, to znajdzie się ktoś, kto się ze mną nie zgodzi?
Szkoła odbiera chęci do życia, w domu jeszcze więcej stresu, oceny lecą na łeb na szyję, wszyscy dostają albo depresji albo kurwicy, czasu coraz mniej, zapierdziel coraz większy, a kręgosłup lub narządy wewnętrzne pragną opuścić ciało swojego właściciela i wyjechać w Bieszczady.
No, ja w każdym razie mam dość. Powinnam się udać do lekarza, psychologa, dentysty, kosmetyczki, fryzjera i pewnie jeszcze kogoś. Żreć mniej słodyczy, częściej pić melisę, regularnie robić zadanka z matmy, zachowywać się normalniej w domu, przyłożyć bardziej do nauki, nie lenić się tyle, szanować ludzi, dbać trochę bardziej o siebie. Lista rzeczy, które nadałyby się na moje noworoczne postanowienia jest długa, ale szanse na ich spełnienie są nikłe. Na tę chwilę najlepsze co mogę zrobić, to przestać myśleć o tym, co może być nie tak i co może się stać i jak wiele nieprzyjemności mnie czeka jeśli jakieś obawy okażą się słuszne.
Powiedziałabym, że jestem za młoda i nie spieszy mi się na drugą stronę, ale w niektórych momentach zdechnięcie wydaje się tą ciut lepszą perspektywą. Pójście na łatwiznę? Może, ale taka już jestem. Nie chcę cierpieć.

Miało być noworocznie, a skończyło się publicznym ventem, eh. Gdybym miała podsumować 2016 w trzech słowach, byłoby to "mogło być lepiej", "ja już podziękuję" lub w ostateczności "proszę zabijcie mnie"
Nie było tragicznie. Tylko niezbyt przyjemnie dla mnie i dla moich przyjaciół, z tego o czym się naczytałam lub nasłuchałam. Ten rok był uwłaczający dla nas wszystkich. Dziki to był rok. Co prawda pozbawił mnie złudzeń, ale nadal mam nadzieję, że 2017 będzie co nieco bardziej znośny. I o to w sumie powinnam się postarać... ale jak będzie tak będzie. Dopiero, kiedy zwijam się z bólu i nie mogę zasnąć zaczynam zastanawiać się nad tym, jak bardzo potrafię wszystko spieprzyć i że powinnam to teraz naprawić. Ale chyba nie tylko ja tak mam, co?

No nic, to może czas na jakieś życzenia. Żeby ten rok okazał się lepszy, żeby odeszło co złe, a problemów było mniej, żebyście wytrwali ze swoimi postanowieniami, radzili sobie ze stresem należycie i jak najmniej się smucili. Nie pozabijajcie się fajerwerkami, nie upijajcie się do nieprzytomności. Powitajcie Nowy Rok i idźcie spać, wracajcie do gry czy rysowania albo bawcie się dalej w klubie, na domówce, z Dwójką, Polsatem, TVNem, Wirtualną czy Andrzejem Dudą. Ja raczej pójdę spać zanim mój brzuch stwierdzi że to dobry moment żeby mnie męczyć. Dobranoc